Słownik fizjoterapia co to znaczy.
Definicja FIZJOTERAPIA. Co to jest organizmu na bodźce fizyczne działające bezpośrednio na skórę.

Czy przydatne?

Definicja FIZJOTERAPIA

Co to znaczy FIZJOTERAPIA: sposób leczenia wykorzystującą zdarzenie reaktywności organizmu na bodźce fizyczne działające bezpośrednio na skórę, błony śluzowe i na narządy i tkanki położone głębiej. Poza działaniem miejscowym, wpływają one na cały ustrój na drodze odruchowej. Wywierają działanie stymulujące na sporo układów narządów pobudzając autonomiczne systemy regulacyjne. Fizjoterapia w leczniczym usprawnianiu (rehabilitacji) spełnia funkcję pomocniczą. Kluczowe działy fizjoterapii to: balneoterapia (naturalne impulsy dostępne w uzdrowiskach), klimatoterapia (bodźce klimatyczne), hydroterapia (kąpiele wodne), kinezyterapia (bodźce kinetyczne - ruch), masaż leczniczy (bodźce mechaniczne), fizykoterapia (sztucznie wytworzone bodźce: prąd elektryczny - elektroterapia, światło - fototerapia, energia termiczna). Balneoterapia - to leczenie przy użyciu zdobyczy balneologii. Obejmuje leczenie z zastosowaniem kąpieli leczniczych słodkowodnych i mineralnych, peloidów (na przykład borowina), kąpieli gazowych, wziewaniu par wód leczniczych. Regularnie jest skojarzona z piciem wód mineralnych i leczeniem klimatycznym (na przykład w alergiach). B. stosuje się przeważnie w chorobach: zwyrodnieniowych i zapalnych układu ruchu, układu krążenia i oddechowego, żeńskich, dróg moczowych, przewodu pokarmowego, stanowi także kontynuację postępowania rehabilitacyjnego w uszkodzeniach narządów ruchu i chorobach. Zabiegi balneoterapii przeważnie użytkowane są w uzdrowiskach (zdrojowiskach). Leczenie obejmuje raczej dolegliwości przewlekłe, określane regularnie jako cywilizacyjne. Rehabilitacja uzdrowiskowa, zwana balneorehabilitacją, ma cechy swoiste, odróżniające ją od rehabilitacji prowadzonej w innych zakładach leczniczych. Wykorzystuje naturalne sposoby lecznicze, jakimi dysponuje dane uzdrowisko. W uwarunkowaniach uzdrowiskowych prowadzone są dwie formy balneore habilitacji: inicjalna i późna. Istotnym kierunkiem działania jest także profilaktyka. Przewiduje się, iż medycyna XXI wieku będzie zdominowana poprzez profilaktykę. Fundamentem profilaktyki jest dążenie do zmiany patogennego modelu życia i zachowania człowieka, a z drugiej strony - wzmacnianie naturalnych systemów obronnych. Szeroko zakrojona profilaktyka najpełniej może być wykonywana właśnie w uzdrowiskach. W dziedzinie działań profilaktycznych udział lecznictwa uzdrowiskowego będzie się zatem stale zwiększał, stosunkowo poprawy poziomu ekonomicznego państwie i zamożności społeczeństwa. Część oddziałów sanatoryjnych w uzdrowiskach może idealnie spełniać funkcję pierwotnej prewencji medycznej w wielu chorobach cywilizacyjnych. Jednym z ważnych zadań, jakie spełnia lecznictwo uzdrowiskowe,jest wreszcie nauka zdrowotna, stanowiąca szansę pomniejszenia zachorowalności w sytuacjach wielu chorób cywilizacyjnych i pomniejszenia śmiertelności pośród ludzi w miarę młodych. Wszyscy chorzy przebywający w uzdrowisku powinni gdyż być jednocześnie leczeni i kompetentnie edukowani. Medycyna uzdrowiskowa, wykorzystuje do celów leczniczych: naturalne tworzywa lecznicze wody mineralne, gazy i peloidy; naturalne impulsy przyrodnicze, jak klimat, krajobraz, szata roślinna; różne formy pracy mięśniowej; impulsy fizyczne, jak światło, dźwięk, pole elektromagnetyczne i inne. Lecznictwo uzdrowiskowe zajmuje się chorobami przewlekłymi, które w obecnej dobie wiążą się z wielkimi kosztami na leczenie naprawcze, rehabilitację i opiekę socjalno-medyczną. Przewarzająca część chorób przewlekłych, które są najczęstszą powodem zgonów, najlepiej i najkorzystniej jest leczyć w uzdrowisku, gdyż użytkowane tu sposoby lecznicze nie powodują skutków ubocznych, skutek leczenia utrzymuje się długo, a jego wydatki są niskie. W przebiegu większości chorób przewlekłych i po interwencji szpitalnej w chorobach ostrych leczenie uzdrowiskowe jest zatem wskazane. Istotnym elementem leczenia w większości chorób leczonych w uzdrowisku jest dieta. Są dolegliwości, gdzie dieta jest obowiązującą częścią programu leczniczego, na przykład w chorobach trawienia, cukrzycy, osteoporozie, miażdżycy, dnie moczanowej. W innych chorobach jest konieczna, jednakże niekoniecznie w dziedzinie wszystkich chorób danego profilu leczniczego; do takich należą dolegliwości ruchu czy układu krążenia. W chorobach tych gdyż regularnie występują otyłość czy miażdżyca, które wymagają diety. Z wyjątkiem tego, u wszystkich pozostałych chorych nie wymagających ograniczeń dietetycznych niezbędne jest wykorzystywanie racjonalnego żywienia. Uzdrowisko powinno prowadzić takie żywienie wzorcowo, bo to jest jeden z przedmiotów kształtowania prozdrowotnego stylu życia. Każdy zakład lecznictwa uzdrowiskowego, z wyjątkiem kierunku leczniczego, jaki reprezentuje, powinien prowadzić żywienie racjonalne - fundamentalne i co najmniej dwa typy diety: niskoenergetyczną i nisko-tłuszczową (przeciwmiażdżycową). Lecznictwo uzdrowiskowe jest szczególnie predysponowane do prowadzenia nauki zdrowotnej. Powinna być ona częścią składową każdego programu leczniczego. Fundamentalnym celem jest kształtowanie poprawnych nawyków żywienia, stymulowanie do porzucenia nałogów i powiększenia aktywności fizycznej. Konsekwentne realizowanie programu nauki zdrowotnej może doprowadzić do pomniejszenia zachorowań na tak zwany dolegliwości cywilizacyjne i pomniejszenia śmiertelności w wielu chorobach. Nauka zdrowotna nie znaczy jednak prowadzenia jednej albo dwóch pogadanek. Powinien być przygotowany jej program zawierający przedmioty informacyjne i aktywizujące chorego. Poza prelekcjami konieczne jest prowadzenie ćwiczeń - warsztatów, pokazów, demonstracji, dyskusji i przygotowanie materiałów edukacyjnych. Program edukacyjny powinien obejmować tematykę dostosowaną do danej ekipy chorób i o znaczeniu ogólnym z zakresu promocji zdrowia. Współczesna medycyna uzdrowiskowa nie odrzuca farmakoterapii, lecz traktuje ją jako jedną z metod leczenia w okresie kontroli uzdrowiskowej. Przewarzająca część chorób przewlekłych wymaga systematycznego stosowania leków, co powinno być wkomponowane w program leczniczy i adekwatnie modyfikowane, zależnie od potrzeb organizmu. Doktor uzdrowiskowy powinien, zatem posiadać sporą wiedzę także z zakresu współczesnej farmakoterapii. Uzdrowisko jest miejscem relaksu i wypoczynku, sprzyjającym leczeniu. Środowisko psychologiczne, socjologiczne i przyrodnicze wpływa na uzyskanie dobrych wyników leczenia. Niektórzy chorzy wymagają wykorzystania typowych metod psychoterapeutycznych, jak na przykład chorzy po zawale serca, po ciężkich urazach, znerwicowani. Może być użytkowana mała albo spora psychoterapia czy relaksacja mięśniowo-psychoterapeutyczna. Przygotowaniem do ćwiczeń relaksacyjnych jest codzienny spacer w ciekawym krajobrazowo terenie. Wysoką pozycję w B. ma fitoterapia, a więc picie ziół. Najkorzystniejsze jest wykorzystywanie zestawu ziół mających określone wskazania, gdyż jako sposób naturalna może idealnie uzupełniać inne zabiegi użytkowane w lecznictwie uzdrowiskowym. Istotnym działem w balneoterapii jest krenoterapia (kuracja pitna). Systematyczne i poprawnie dawkowane picie wód mineralnych wywiera działanie miejscowe na przewód pokarmowy i działanie ogólne, w pierwszej kolejności w dziedzinie uzupełniania niedoborów mikro- i makroelementów. Ma to spore znacząco, w szczególności w dzisiejszych czasach, z racji na zubożenie gleby i środków spożywczych w nie wszystkie potrzebne składniki mineralne, na przykład magnez, jod. Krenoterapię, przeprowadza się w leczeniu kamicy moczowej - na przykład w skazie moczanowej i szczawianowej stosuje się szczawy alkaliczne, czyli wody hipoosmotyczne i hipotermalne (temp. poniżej 34°C), które powodują wzmożoną diurezę nie powodując straty składników mineralnych ustroju. Drugim cennym tworzywem naturalnym, jakim posługuje się lecznictwo uzdrowiskowe, jest borowina (peloidoterapia). Polska ma spore zasoby złóż borowinowych, które cechują się wysokimi wartościami leczniczymi. Przeważnie użytkowane zabiegi borowinowe to: zawijania, kąpiele częściowe i całkowite, zabiegi ginekologiczne i doodbytnicze (tampony, okłady, nasiadówki) i rzadziej użytkowane kąpiele zawiesinowe czy jontoforeza. Zabiegi borowinowe są szeroko użytkowane w leczeniu chorób układu ruchu,
chorób żeńskich i (rzadziej) w chorobach układu trawienia i moczowego. Tworzywami leczniczymi używanymi w lecznictwie są również gazy lecznicze. Występują one w przyrodzie w formie rozpuszczonej w wodzie albo samodzielnie. W balneoterapii wykorzystuje się raczej dwutlenek węgla, siarkowodór, radon, tlen i, ostatnio, ozon - w mieszance ozonowo-tlenowej. Poza wodami mineralnymi, borowinami i gazami leczniczymi spore znaczenie w lecznictwie uzdrowiskowym ma klimatoterapia wykorzystująca impulsy środowiskowe, w tym warunki klimatyczne. W Polsce można wyróżnić zasadniczo 3 regiony klimatyczne: klimat nizinny, klimat morski, klimat górski. W klimacie nizinnym, który obejmuje ok. 90% powierzchni Polski, wpływ bodźcowe jest słabe. W uzdrowiskach tego regionu leczy się klimatycznie osoby w wieku podeszłym, dzieci z chorobą reumatyczną, prowadzi się także rekonwalescencję po zabiegach operacyjnych. Klimat nadmorski - chłodna, słoneczna wiosna, wietrzna i chłodna jesień są czynnikami działającymi bodźcowo. W uzdrowiskach nadmorskich leczy się przewlekłe dolegliwości układu oddechowego, niedoczynność tarczycy, alergie, krzywicę, łuszczycę i trądzik młodzieńczy. Klimat górski - klimat ten wykazuje znakomity wpływ bodźcowy związany ze znacząco zróżnicowanymi uwarunkowaniami pogodowymi, temp. powietrza, jego sporą czystością i okresowym występowaniem wiatru halnego. Klimat ten działa korzystnie w leczeniu i profilaktyce przewlekłych chorób układu od- wietrzne, zabiegi powietrzno-ruchowe, kąpiele oddechowego, w chorobach alergicznych i morskie, inhalacje naturalnego aerozolu morrekonwalescencji. Zabiegi klimatoterapeutyczskiego albo tężniowego. Specjalnym rodzajem obejmują: kąpiele słoneczne, kąpiele po- klimatoterapii jest talasoterapia, wykorzystująca naturalne walory lecznicze morza. Uzupełnieniem klimatoterapii są walory krajobrazowe uzdrowiska. Hydroterapia - wodolecznictwo; stosuje wody w formie kąpieli, polewań, nacieran, zawijań, okładów, kuracji pitnych i wziewnych. W lecznictwie usprawniającym największe znaczenie mają: kąpiele, pływanie i ćwiczenia w wodzie, natryski, masaże wirowe i podwodne. W zależności od temp. wody użytej do zabiegu, można osiągnąć różne reakcje organizmu (ciepła - rozszerzenie naczyń krwionośnych, pomniejszenie napięcia mięśni, odprężenie, uspokojenie, działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe, zimna - działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne, pobudzenie układu krążenia i oddechowego). Jako impuls mechaniczny (ciśnienie, ruch wody) działa w pierwszej kolejności na obwodowe naczynia krwionośne, potęgując działanie temp. wody. Masaż wirowy jest jedną z najłagodniejszych form masażu, z kolei masaż podwodny ma silniejsze działanie miejscowe; obowiązuje zasada (podobnie jak w masażu suchym - ręcznym), iż strumień wody należy prowadzić od części odsiebnych kończyn w kierunku serca. Natryski, szczególnie bicze, stanowią bardzo mocne bodźce mechaniczne (strumień wody różnego kształtu, o różnym ciśnieniu i temp.). Gdy użytkowane są naprzemiennie strumienie ciepłej
i zimnej wody, dochodzi do tak zwany gimnastyki naczyń krwionośnych (naprzemienne zwężenie
i rozszerzenie). Odciążenie, jakie uzyskuje się poprzez zanurzenie ciała w wodzie, stwarza optymalne warunki do ćwiczenia osłabionych mięśni. Wysiłek mięśni niezbędny do wykonania ruchu w wodzie minimalizuje się do Vio siły, jaka jest potrzebna do wykonania ruchów poza wodą. Odciążenie i rozluźnienie, jakie uzyskujemy w ciepłej wodzie, wpływają nie tylko na łatwość i płynność ruchu, lecz także zmniejszają towarzyszącą bolesność (na przykład po długotrwałym unieruchomieniu w opatrunku gipsowym). Powyższe warunki są także korzystne dla edukacji chodzenia. Dla celów H. skonstruowano sporą liczba specjalistycznych urządzeń w kształcie wanien, basenów, szczególnych podnośników i tak dalej Rodzajem zabiegów wodoleczniczych są okłady (kompresy), które realizowane na ograniczonych powierzchniach ciała. Okłady chłodzące: do okładów używa się płótna o niskiej temp., którą uzyskuje się poprzez częste moczenie w zimnej wodzie. Można w tym celu użyć również worka z lodem. Zabieg trwa od V2 do 1 godziny. Okłady takie działają przeciwzapalnie i przeciwbólowo. Zwężają naczynia krwionośne hamując tym samym krwawienia. Okłady rozgrzewające: pod ich wpływem następuje ogrzanie skóry ciepłem wytwarzanym poprzez ustrój. Polegają one na położeniu na daną część ciała kilku warstw płótna uprzednio zanurzonego w zimnej (10-14°C) wodzie i dobrze wyżętego. Na płótno kładzie się ceratę albo folię aby utrudnić parowanie, a w dalszym ciągu grubą warstwę materiału z wełny albo flaneli. W okładach Priessnitza na warstwę zwilżonego wodą płótna kładzie się suche płótno i zawija w wełnianą chustę. Okłady rozgrzewające użytkowane są raczej w przewlekłych miejscowych stanach zapalnych, po urazach, działają przeciwbólowo. Okłady należy zamieniać, co 3-8 godz.. W celu powiększenia skuteczności dodawane są do okładów: roztwory octanu glinu, riwanolu, rumianku. Okłady gorące: Używa się do nich wody o temp. 40--45°C. Okład okrywa się szczelnie kocem albo flanelą, czasami termoforem z gorącą wodą. Okłady gorące powodują mocne przekrwienie skóry, działają przeciw zapalnie, przyśpieszają wchłanianie wysięków. Zmniejszają napięcie mięśni, skuteczne są w nerwobólach. W metodzie Kenny stosuje się wilgotne zawijania i okłady z wełny parowanej. Mogą być one użytkowane ogólnie i miejscowo. W zabiegu ogólnym na łóżku kładzie się suchy koc z ceratą a chorego zawija się w gorący wilgotny koc. W dalszym ciągu chory ma dowiniętą ceratę i suchy koc na moment 30-60 min. Zabiegi miejscowe wykonuje się w formie gorących okładów z wełny parowanej. Odznacza się tak zwany okład zawijany - zawijanie wełną parowaną, okład zapinany - na odcinki kończyn nakładane są kawałki wełny ogrzane parą wodną. Wilgotną wełnę owija się w dalszym ciągu wełną suchą, podszytą ceratką i zapina agrafkami. W czasie zabiegu gorącą, wilgotną wełnę wymienia się kilkakrotnie. Okład koncentrowany - bazuje na szybkiej (co 2 min) zmianie okładów z gorącej parowanej wełny w okresie 15-20 min. Gorące okłady z wełny parowanej użytkowane są wspomagająco w leczeniu porażeń mięśniowych w chorobie Heinego-Medina, w leczeniu przykurczów w stawach. Okłady borowinowe - ogrzaną papkę borowinową nakłada się bez-pośrednio na skórę, a w dalszym ciągu owija tkaniną, brezentową ceratą i kocem. Czas trwania zabiegu ok. 30 min. Papkę borowinową uzyskuje się przez precyzyjne oczyszczenie, rozdrobnienie i przesianie borowiny poprzez sito. Do wykonywania zabiegów leczniczych służy papka o temp. 40-45=C. System działania leczniczego borowiny bazuje na oddziaływaniu cieplnym i mechanicznym - będącym rezultatem ucisku masy borowinowej na skórę i na wpływie zawartych w borowinie związków chemicznych i ciał o charakterze hormonów. Do okładów stosuje się także tak zwany pastę borowinową jest to bardzo rozdrobnioną borowinę. Pasta ta ma podobne działanie do zwykłej borowiny, nie wywiera jednak na organizm wpływu cieplnego. Okłady borowinowe wykonuje się w reumatoidalnym zapaleniu stawów, zapaleniach okołostawowych, nerwobólach, w chorobie zwyrodnieniowej kręgosłupa i po wirusowym zapaleniu wątroby. Nie powinno wykonywać się tych okładów w niewydolności krążenia, zaawansowanej miażdżycy, aktywnej chorobie wrzodowej żołądka albo dwunastnicy, niewydolności nerek, ciąży i nowotworach. Nie stosuje się tych zabiegów u dzieci do lat 7. Okłady parafinowe - parafinę o temp. 60=C, nakłada się na wybrane miejsce pędzlem aż do uzyskania warstwy grubości 1-2cm. W dalszym ciągu skórę owija się precyzyjnie papierem woskowym, ceratą albo folią i ciepłym kocem. Czas zabiegu wynosi 30--60 min. Okłady z parafiny można także zakładać w formie kilkunastu warstw nasączonej gazy albo przez bezpośrednie zanurzenie stóp albo dłoni w parafinie - tak zwany skarpetki albo rękawice parafinowe. Bezpośrednio po zdjęciu okładu parafinowego skóra jest spocona, blada i gorąca,
błyskawicznie ulega zaczerwienieniu w rezultacie rozszerzenia naczyń. Właściwości fizyczne parafiny wywołują, iż poprawia się krążenie w naczyniach włosowatych skóy, wzmagają się mechanizmy utleniania tkankowego, łatwiejsza jest resorpcja i wydalanie z tkanek toksycznych produktów procesu zapalnego. Zabiegi parafinowe użytkowane są raczej w leczeniu stanów zapalnych stawów i tkanek miękkich. Kinezyterapia - to leczenie wieloma formami aktywności fizycznej o adekwatnie dobranym obciążeniu. W uzdrowisku używane są różnego typu ćwiczenia fizyczne, a również spacery, marsze i jazdy rowerem. Także te formy muszą być dawkowane i kontrolowane. Stanowią uzupełniające formy kinezyterapii. Wykorzystanie wysiłku fizycznego jest bardzo szerokie, prawie we wszystkich chorobach może być przydatne. W największym stopniu używane jest w chorobach układu ruchu, w chorobach kardiologicznych, angiologicznych, cukrzycy, otyłości, osteoporozie, chorobach pulmonologicznych i innych (ćwiczenia fizyczne). Masaż leczniczy - to sporo ruchów realizowanych ręką masażysty w ustalonym tempie i pewnej kolejności. Ruchami tymi są: głaskanie, ugniatanie, rozcieranie, oklepywanie i wstrząsanie. Bodźce mechaniczne, jakich dostarcza masaż poprzez ucisk i rozciąganie tkanek, oddziaływają bezpośrednio na skórę, tkankę podskórną i mięśnie. Stosuje się go w celu pobudzenia obiegu krwi (lepsze ukrwienie tkanek), przyspieszenia usuwania z tkanek produktów przemiany materii, pobudzenia zakończeń nerwowych. Sam masaż nie skutkuje powiększenia siły mięśniowej. Prócz ręcznego masażu klasycznego wykonuje się masaż szczególne stref odruchowych, stref mięśniowych, tkanki łącznej, punktowy masaż okostnowy i masaż segmentarny (w zespołach bólowych kręgosłupa). Szczególne znaczenie ma masaż odprowadzający (limfatyczny), który dzięki rozszerzeniu naczyń krwionośnych i limfatycznych pomaga w likwidacji obrzęków tkankowych. Wskazania ogólne do stosowania M. to: poprawa ukrwienia i rozluźnienie tkanek, bóle mięśniowe, przyspieszenie wypoczynku mięśni, poprawa mechanizmów przemiany materii i odprężenie psychiczne. Wskazania miejscowe to: obrzęki, zmiany zwyrodnieniowe, stany przeciążeniowe mięśni. Przeciwwskazaniami są: ostre dolegliwości gorączkowe, nowotwory, niewydolność krążenia, ostre stany pourazowe, ciąża. Masaż podwodny -jest rodzajem zabiegu wodoleczniczego, przeprowadzanego w wannie. Pacjent poddany zostaje działaniu strumienia wody o ustalonym ciśnieniu. Obowiązuje w tym przypadku taka sama zasada jak przy M. ręcznym tzn. strumień wody jest prowadzony od części dystalnych kończyn w kierunku serca. Użytkowany w zaburzeniach krążenia obwodowego. Masaż wirowy - jest jedną z najłagodniejszych form M. Urządzenie do M. wirowego złożona jest z wanienki metalowej i pompy do wytwarzania ciśnienia wody. Woda wyrzucana jest powyżej dnem wanny w kierunku poziomym. Wanienka jest napełniona wodą o temp. 27-38°C, zanurza się w niej całego pacjenta albo tylko na przykład kończynę. Stosuje się u chorych z zaburzeniami krążenia obwodowego. Fizykoterapia - podstawę nowoczesnej fizykoterapii i balneoterapii stworzyli Grecy, Rzymianie, ludy Egiptu i Bliskiego Wschodu. Lekarze starożytności Hipokrates, Asklepiades z Bitynii opisali lecznicze działanie słońca i wody, Rzymianie stworzyli podwaliny lecznictwa uzdrowiskowego. Pierwsze zabiegi elektrolecznicze polegały na przykładaniu do ciała ludzkiego specjalnego gatunku ryb - drętwy, które mają umiejętność gromadzenia ładunku elektrycznego. Prace badawcze Izaaka Newtona (1642-1727) dały start światłolecznictwu, odkrycia Ligi Ga-Ivaniego i Alessandro Volta elektrolecznictwu. Obserwacje Vincenta Priessnitza (1799-1851) i Wilhelma Winternitza (1835-1897) stworzyły podwaliny wodolecznictwa. Wiek XX to wprowadzenie do terapii diatermii, pól elektrycznych, magnetycznych. Prace Einsteina stały się fundamentem rozwoju techniki laserowej, którą do terapii wprowadził węgierski uczony E. Mester. Terapię polami magnetycznymi zapoczątkowali Francuz R.T Laennec (1791-1826) i Amerykanin E. Perkins artysta aparatu do zwalczania bólu opartego na działaniu pola magnetycznego. Balneologia polska swój burzliwy postęp miała w XIX wieku. Józef Dietl (1804--1878) był propagatorem lecznictwa uzdrowiskowego, prof. F. Chłapowski był kierownikiem pierwszej polskiej katedry balneologii przy Uniwersytecie Poznańskim. Elektrolecznictwo-to dział medycyny fizykalnej wykorzystujący dla celów leczniczych prąd stały i prądy impulsowe małej i średniej częstotliwości. Prąd stały -zwany także, aczkolwiek niezupełnie regulaminowo prądem galwanicznym. Przepływ prądu elektrycznego poprzez tkanki wywołuje szereg zjawisk, których natężenie ściśle zależne jest od przewodnictwa poszczególnych tkanek. Prąd stały przepływający poprzez roztwory elektrolitowe, którymi są wszelakie płyny ustrojowe skutkuje stworzenie ustalonych zjawisk elektrochemicznych. Wokół katody powstaje odczyn zasadowy w pobliżu anody odczyn kwaśny - używane to jest regularnie w celach leczniczych. Prąd elektryczny przepływając poprzez tkanki wytwarza pewna liczba ciepła, rozszerza również naczynia krwionośne, co powiększa ciepłotę tkanek. W tkance nerwowej i mięśniowej prąd stały skutkuje zmiany pobudliwości określane jako elektrotonus
Definicja FENOTYP:
Co to jest ujawniane poprzez osobnika w danym środowisku cechy uwarunkowane genetycznie. F. można oceniać na różnych poziomach organizacji organizmu. Może dotyczyć cech morfologicznych, takich jak barwa fizjoterapia co znaczy.
Definicja FONIATRIA:
Co to jest tematyka medycyny zajmująca się fizjopatologią głosu, mowy i słuchu fizjoterapia krzyżówka.
Definicja FLEBOGRAFIA:
Co to jest diagnostyki obrazowej układu żylnego, przeważnie kończyn dolnych, czasami żyły głównej dolnej. Środek cieniujący wstrzykuje się do żył stopy, a na goleń zakłada opaskę uciskową, celem skierowania fizjoterapia co to jest.
Definicja FAGOCYTY:
Co to jest komórki obdarzone zdolnościami żernymi; należą do nich krążące we krwi granulocyty i monocyty i fagocyty osiadłe: komórki Kupffera, komórki mikrogleju, makrofagi śledzionowe i węzłów chłonnych fizjoterapia słownik.

Czym jest FIZJOTERAPIA znaczenie w Słownik chemiczny F .

  • Dodano:
  • Autor: