Co to znaczy CZŁOWIEK:
(lac. homo sapiens - człowiek rozumny); z punktu widzenia zoologii gatunek należący do podtypu kręgowców, gromady ssaków, rzędu naczelnych, podrzędny małp wąskonosych (świadczy o tym skład uzębienia mlecznego i stałego, płaskie paznokcie wszystkich palców rąk i stóp, występowanie miesiączki u kobiet i liczne podobieństwa w budowie oka, czaszki, łożyska i tak dalej). Od reszty naczelnych dzielą go różnice w budowie mózgu i układu ruchu (podobnie jak przedstawiciele kopalnej rodziny człowiekowatych są przystosowane do dwunożnej postawy: brak chwytnego palucha stopy, specyficzna budowa miednicy i kręgosłupa). Szczególnie jaskrawy jest kontrast między C, a pozostałymi naczelnymi w sferze zachowań i trybu życia. Należą do nich: systematyczne i rozwinięte na spora skalę posługiwanie się narzędziami i ich wytwarzanie dla konkretnego celu (obecne, ale słabo rozwinięte u nie wszystkich małp na przykład szympansy), posługiwanie się mową, tworzenie kultury. Do głownych cech ludzkich, różniących go od zwierząt i stanowiących niejako sens człowieczeństwa, należą: umiejętność do abstrakcyjnego myślenia i związana z tym umiejętność do analizy i syntezy i chęć zdobywania wiedzy, umiejętność do zapamiętywania i do świadomego decydowania
o swoim postępowaniu (wola) i umiejętność do tak zwany uczuć wyższych. Cechy te kształtując się przez wzgląd na zachowaniem społecznym stanowią zespół charakterystyczny dla psychiki ludzkiej, rozwinęły się pośrodku historycznego procesu tworzenia poprzez C. tej rzeczywistości, którą w odróżnieniu do przyrody nieprzetworzonej (takiej, jaką C. zastał) tytułujemy kulturą. Tworzenie kultury i sfery zachowań
i świadomości z nią związanych decyduje o ludzkim poczuciu odrębności i wyjątkowości w relacji do reszty świata zwierzęcego. Wszystkie te nadzwyczajne cechy wytworzyły się u człowieka etapowo w toku ewolucyjnych zmian zachodzących pod wpływem środowiska, w jakim C. się znajdował (impulsy ewolucyjne podobne do tych sterujących ewolucją innych organizmów). Człowiekowate stanowiły wyodrębnione linię już ok. 6 mln lat temu, lecz wyraźny skok ewolucyjny i związana z tym przewaga w przyrodzie nastąpiły dopiero w czasach poneolitycznych, jest to w momencie ostatnich kilku tysiącleci. Punktem zwrotnym było wynalezienie (około 6-8 tys. lat temu - neolit) rolnictwa i hodowli (udomowienie zwierząt). Zapoczątkowało to błyskawiczny przyrost liczebności populacji ludzi, przejście do osiadłego trybu życia, pozyskanie nowych źródeł energii z przyrody, stworzenie podziału pracy i postęp kultury. Szczególnie doniosłą rolę w rozwoju C. odegrała robota, dzięki niej mógł przekształcać otaczającą przyrodę należycie do własnych potrzeb, udoskonalać narzędzia stając się bardziej wydajnym, a zarazem przez specjalizację doszło do zróżnicowania funkcji socjalnych poszczególnych jednostek. Zycie ludzi uzyskało specyficzną obudowę kulturową w formie społecznie usankcjonowanych obyczajów, norm, zaleceń, zakazów i nakazów i hierarchii wartości. Dobór naturalny, już w populacjach przed-ludzkich, działał w kierunku faworyzowania osobników o wyższej inteligencji, co poprzez tysiące pokoleń dało stopniową ewolucję ludzkiego mózgu, a w szczególności tych jego części, które są siedliskiem wyższych czynności nerwowych. W skutku tych mechanizmów C. stał się jedyną istotą w przyrodzie, która stwarza sobie swe swoje środowisko życia poprzez pracę i socjalną działalność celową, a również stawia sobie wymogi i zadania do spełnienia. C. jest także jedyną istotą, której do prawidłowego rozwoju psychicznego niezbędne jest wychowanie w społeczeństwie. Jak dowodzą nieliczne przykłady osób wychowanych poza społeczeństwem (na przykład poprzez zwierzęta), mimo prawidłowego rozwoju fizycznego są one pozbawione żadnych cech typowo ludzkich. Pomimo niewątpliwego sukcesu, jaki w przyrodzie odniósł C, aktualny jego postęp jest paradoksalnie w niebezpieczeństwie poprzez jego swoją działalność (skażenie środowiska, zbrojenia i tym podobne).
Patrz także, zioła CZŁOWIEK:Cebula ZwyczajnaDziurawiec ZwyczajnyEleuterokok KolczastyMarchew SiewnaOwies ZwyczajnyRóża Dzika
o swoim postępowaniu (wola) i umiejętność do tak zwany uczuć wyższych. Cechy te kształtując się przez wzgląd na zachowaniem społecznym stanowią zespół charakterystyczny dla psychiki ludzkiej, rozwinęły się pośrodku historycznego procesu tworzenia poprzez C. tej rzeczywistości, którą w odróżnieniu do przyrody nieprzetworzonej (takiej, jaką C. zastał) tytułujemy kulturą. Tworzenie kultury i sfery zachowań
i świadomości z nią związanych decyduje o ludzkim poczuciu odrębności i wyjątkowości w relacji do reszty świata zwierzęcego. Wszystkie te nadzwyczajne cechy wytworzyły się u człowieka etapowo w toku ewolucyjnych zmian zachodzących pod wpływem środowiska, w jakim C. się znajdował (impulsy ewolucyjne podobne do tych sterujących ewolucją innych organizmów). Człowiekowate stanowiły wyodrębnione linię już ok. 6 mln lat temu, lecz wyraźny skok ewolucyjny i związana z tym przewaga w przyrodzie nastąpiły dopiero w czasach poneolitycznych, jest to w momencie ostatnich kilku tysiącleci. Punktem zwrotnym było wynalezienie (około 6-8 tys. lat temu - neolit) rolnictwa i hodowli (udomowienie zwierząt). Zapoczątkowało to błyskawiczny przyrost liczebności populacji ludzi, przejście do osiadłego trybu życia, pozyskanie nowych źródeł energii z przyrody, stworzenie podziału pracy i postęp kultury. Szczególnie doniosłą rolę w rozwoju C. odegrała robota, dzięki niej mógł przekształcać otaczającą przyrodę należycie do własnych potrzeb, udoskonalać narzędzia stając się bardziej wydajnym, a zarazem przez specjalizację doszło do zróżnicowania funkcji socjalnych poszczególnych jednostek. Zycie ludzi uzyskało specyficzną obudowę kulturową w formie społecznie usankcjonowanych obyczajów, norm, zaleceń, zakazów i nakazów i hierarchii wartości. Dobór naturalny, już w populacjach przed-ludzkich, działał w kierunku faworyzowania osobników o wyższej inteligencji, co poprzez tysiące pokoleń dało stopniową ewolucję ludzkiego mózgu, a w szczególności tych jego części, które są siedliskiem wyższych czynności nerwowych. W skutku tych mechanizmów C. stał się jedyną istotą w przyrodzie, która stwarza sobie swe swoje środowisko życia poprzez pracę i socjalną działalność celową, a również stawia sobie wymogi i zadania do spełnienia. C. jest także jedyną istotą, której do prawidłowego rozwoju psychicznego niezbędne jest wychowanie w społeczeństwie. Jak dowodzą nieliczne przykłady osób wychowanych poza społeczeństwem (na przykład poprzez zwierzęta), mimo prawidłowego rozwoju fizycznego są one pozbawione żadnych cech typowo ludzkich. Pomimo niewątpliwego sukcesu, jaki w przyrodzie odniósł C, aktualny jego postęp jest paradoksalnie w niebezpieczeństwie poprzez jego swoją działalność (skażenie środowiska, zbrojenia i tym podobne).
Patrz także, zioła CZŁOWIEK:Cebula ZwyczajnaDziurawiec ZwyczajnyEleuterokok KolczastyMarchew SiewnaOwies ZwyczajnyRóża Dzika
- Definicja Chód Brodzący:
- Co to jest powstaje w rezultacie niedowładu mięśni stóp człowiek co znaczy.
- Definicja CYTOCHROM:
- Co to jest zawierające grupę hemową (hemoproteina). Dzięki odwracalnej reakcji utleniania i redukcji jonu żelaza ekipy hemowej stanowi obiekt łańcucha oddechowego komórki (układ przenośników elektronów). W człowiek krzyżówka.
- Definicja CYTOZYNA:
- Co to jest organiczny związek chemiczny; zasada pirymiclynowa zawierająca azot, będąca jednym z fundamentalnych składników kwasów nukleinowych człowiek co to jest.
- Definicja CYKUTOTOKSYNA:
- Co to jest cykutyna; substancje trujące występujące we wszystkich częściach szaleju. Działają silnie pobudzająco na ośrodkowy układ nerwowy, wywołując drgawki, zaburzenia widzenia (aż do utrat)' wzroku). zgon człowiek słownik.
Czym jest CZŁOWIEK znaczenie w Słownik chemiczny C .
