Co to znaczy MÓZG:
jest regularnie nazywany biokomputerem, chociaż w okolicy gromadzenia i przetwarzania informacji M. może dodatkowo myśleć, wyciągać wnioski, odczuwać emocje, marzyć. Jest kluczową częścią mózgowia. Funkcjonuje dzięki przepływowi impulsów elektrycznych i chemicznych. W obrębie M. czynniki przemieszczają się z prędkością 400 km/godzinę. Jest on czynny poprzez całe życie, aczkolwiek aktywność minimalizuje się w trakcie snu. Jest miękkim, szaro-żółtym narządem w kształcie orzecha włoskiego o mocno pofałdowanej powierzchni. Fałdy (zakręty) stanowią zakręty są rozdzielone bruzdami i głębszymi szczelinami. Bruzdy rozdzielają także poszczególne płaty na które podzielona jest kora mózgowa. Pofałdowanie powierzchni umożliwia jej powiększenie bez równoczesnego znaczącego wzrostu objętości, tym samym w najwyższym stopniu spośród naczelnych pofałdowany mózg człowieka nie wymaga wielkiej mózgoczaszki dla jego pomieszczenia. Waży ok. 2% wagi ciała. Ok. 90% z tego przypada na
2 spore półkule mózgowe leżące na móżdżku
i rdzeniu przedłużonym, przechodzącym z czaszki w rdzeń kręgowy. M. i rdzeń kręgowy pokryte są błonami oponami mózgowo-rdzeniowymi, które podobnie jak znajdujące się wewnątrz półkul komory zawierają płyn mózgowo-rdzeniowy. M. zbudowany jest z ok. 10 mld komórek nerwowych (neuronów) tworzących istotę szarą (kora mózgu), a ich wypustki istotę białą. Istota szara, a więc kora mózgowa okrywa całą powierzchnię mózgu warstwą grubości 1,5 do 5mm. W momencie czynności kory mózgu, w stanie czuwania powstają w niej wahania potencjału elektrycznego. W korze mózgu znajduje się 9 mi-liardów komórek nerwowych. Posiada ona budowę warstwową, charakteryzującą się warstwami bogatymi i ubogimi w komórki nerwowe, odznacza się 6 warstw. Kora mózgu podzielona jest funkcjonalnie na trzy rejony: pola czuciowe, do których dociera pobudzenie z narządów zmysłów, pola ruchowe, kontrolujące zależne od woli czynności ruchowe i pola kojarzeniowe (asocjacyjne), pośredniczące między ośrodkami czuciowymi i ruchowymi i kierują procesem myślenia, uczenia się, mową, pamięcią, osądami i cechami osobowości. Opierając się na badań histologicznych opracowano mapę pól kory mózgowej i oznaczono je cyframi. Wszystkie pola mają bezpośrednie połączenia dośrodkowe i odśrodkowe ze wzgórzem i z niższymi częściami ośrodkowego układu nerwowego, a również z innymi polami kory. W korze mózgowej zaczynają się dwa równoległe układy dróg zstępujących - układ piramidowy i pozapiramidowy. Są one różne pod względem czynnościowym. W obrębie pola ruchowego (kora ruchowa) znajdują się obszary reprezentujące ośrodki ruchowe dla poszczególnych części ciała. Od nich odchodzą świadome pobudzenia ruchowe. Rozmiar obszarów kory odpowiadających poszczególnym częściom dala jest proporcjonalna do zakresu kontroli ruchowej sprawowanej nad nimi. W okolicy tych ośrodków w korze mózgowej znajdują się ośrodki korowe wtórne odpowiadające za ruch planowy, uporządkowany. Do wtórnych ośrodków należy także ośrodek ruchowy mowy. Znajduje się on u praworęcznych w lewej półkuli mózgu, a u leworęcznych w prawej. Kora czuciowa -w korze mózgowej znajdują się pola czucia świadomego i pola czuciowe dodatkowe. Pole czuciowe prawie kompletnie pokrywa się z polem ruchowym. Kora czuciowa pośredniczy w uświadamianiu czucia powierzchniowego i głębokiego, lecz także gromadzi spostrzeżenia czuciowe. Najwięcej miejsca u człowieka zajmują pola kojarzeniowe, gdzie wielka liczba docierających impulsów ulega integracji do postaci znaczącej informacji, która inicjuje właściwą reakcję organizmu. Neurony istoty szarej i ośrodków podkorowych (w głębszych strukturach M.) otrzymują wiadomości z narządów zmysłów (oczy, uszy, nos, skóra, język) i wszystkich narządów wewnętrznych, ścięgien, mięśni i kości, komunikują się także między sobą. Otrzymane czynniki z poza M. zostają przekazane do odpowiednich obszarów odbiorczych. Do ośrodków zmysłów
zaliczamy pola wzrokowe (ośrodek wzrokowy w płacie potylicznym), otrzymują one obrazy odebrane poprzez siatkówkę. W okolicach kory wzrokowej zlokalizowane są region)' pamięci wzrokowej, dlatego korę tę dzielimy na region spostrzegania i zapamiętywania. Przy wypadnięciu czynności spostrzegania występuje ślepota prawdziwa. Kora słuchowa, ośrodek słuchowy, leż)' na górnej powierzchni płata skroniowego. Występują tu pola spostrzegania i zapamiętywania. Uszkodzenie pierwszego z nich prowadzi do głuchot)' prawdziwej (głuchoty korowej). Z polem pamięci korowej powiązany jest ściśle ośrodek czuciowy mowy Wernickiego, gdzie nagromadzone są obszary pamięci słuchowej, znaczenie słów (obraz pamięciowy słyszanego słowa). Zniszczenie ośrodka czuciowego mowy skutkuje afazję, chory nie może poprawnie mówić. Ośrodki korowe dla zmysłu powonienia i smaku, nie są jednoznacznie zlokalizowane. Istota biała mózgu to składnik półkul mózgowych, rozmieszczony podkorowo, składa się z mielinowych aksonów komórek nerwowych, łączących różne obszary mózgu. Włókna te ułożone są w wiązki (drogi nerwowe), a to są włókna dośrodkowe, odśrodkowe, asocjacyjne i spoidłowe. Funkcją istoty białej jest łączenie neuronów wewnątrz tej samej półkuli, łączenie półkuli prawej i lewej i łączenie półkul z pozostałymi częściami mózgu i rdzenia kręgowego.Regulacyjna funkcja mózgu realizowana jest dzięki przekazywaniu pobudzeń przez nerwy do wszystkich narządów, a przez hormony tropowe przedniego płata przysadki mózgowej klasyfikuje czynność wszystkich gruczołów wydzielania wewnętrznego. Ośrodkiem regulującym wszystkie fundamentalne funkcje organizmu i przysadkę jest podwzgórze, będące źródłem takich uczuć, jak: głód, marzenie, senność i emocje. W obrębie M. wykryto odrębne strefy spełniające określone funkcje - ośrodki. U ludzi podobnie, jak u innych kręgowców M. złożona jest z 3 fundamentalnych jednostek funkcjonalnych. Przodomózgowie zajmu-je się raczej przetwarzaniem informacji pozyskiwanych z narządów zmysłów i w toku ewolucji uległo największemu postępowi stając się w najwyższym stopniu złożonym i coraz ważniejszym ośrodkiem interpretowania informacji przesyłanych ze zmysłów i podejmowania decyzji. U ludzi na przodomózgowie przypada 80% objętości mózgu, a jego postęp spowodował uwypuklenie czoła tak charakterystyczne dla naszego gatunku. Śródmózgowie jest zbudowane w pierwszej kolejności z włókien nerwowych łączących pozostałe dwa obszary mózgu. W tyłomózgowiu znajdują się obszary odpowiedzialne za równowagę i ko-ordynację pracy mięśni i nerwy przekazujące wiadomości z głównych narządów organizmu. Czynnościowo M. dzieli się na 3 jednostki. U podstawy M. znajduje się pierwsza składająca się z: tworu siatkowatego, pnia M., śródmózgowia, wzgórza i podwzgórza. Twór siateczkowaty stanowi centralę łączności, a również źródło mocy mózgu (pobudza gotowość czynnościową rozległych obszarów kory i podkorowych). Każdy z neuronów jest zanurzony w plątaninie włókien nerwowych i otrzymuje ciągły strumień informacji od narządów zmysłów i sam natomiast wysv4a czynniki do kory M. W ten sposób utrzymuje świadomość. Pomniejszenie aktywności tworu siateczkowatego skutkuje senność, halucynacje i tym podobne Umożliwia odzyskanie świadomości po przebudzeniu. Pień mózgu zawiera ośrodki odpowiedzialne za kontrolowanie zautomatyzowanych czynności organizmu. Jest również łącznikiem po-
pomiędzy półkulami mózgu (siedziba intelektu), a wzgórzem i układem limbicznym, który wpływa na rytmy biologiczne, odczuwanie przyjemności i obawę przed karą (ciało migdałowate). Wzgórze przesiewa i porządkuje wiadomości z narządów zmysłów i tworzy świadomość takich odczuć jak ból, dotyk, zimno i ciepło. Podwzgórze współuczestniczy w wielu procesach, kontrolując sporo długookresowych czynności (na przykład przyrost - dzięki kontroli przysadki i gruczołów dokrewnych), uczynnią autonomiczny układ nerwowy, zarządzający koniecznymi do życia funkcjami, nad którymi świadoma kontrola jest znikoma (na przykład ruchy przewodu pokarmowego, wydzielanie śliny i łez), odgrywa decydującą rolę w przypadkach stresowych w przygotowaniu do ucieczki albo walki, jest także źródłem naszych uczuć i elementarnych pragnień: zaspokojenie głodu, pragnienia i seksu. Druga jednostka czynnościowa złożona jest z tylnych części półkul mózgowych. W nich znajdują się ośrodki odbierania, przetwarzania i magazynowania informacji z zewnątrz, przekazywanych przy udziale narządów zmysłów. W każdym ośrodku neurony wykazują wysoką specjalizację w relacji do impulsów, na które reagują. Np. neurony w pierwotnych ośrodkach wzrokowych reagują wyłącznie na wiadomości dotyczące intensywności albo odcieni kolorów lub faktury i krzywizn powierzchni. Stąd wysyłane są sygnały do wtórnych ośrodków wzroku, które tłumaczą, interpretują i łączą dane ze sobą jak układankę, w celu utworzenia wzorów i form kształtujących naszą świadomość wizualną. Spore rejony mózgu położone w głębi półkul M. (ośrodki podkorowe) są podejrzewane o związki z wieloma typami pamięci, z kolei sposób, w jaki M. dokonuje selekcji, organizacji i magazynowania informacji jest nadal nieznany. Trzecia jednostka obejmuje przednia część półkul mózgowych. Znajdują się tu ośrodki odpowiedzialne za zarządzanie naszymi czynnościami w analogiczny sposób, w jaki oprogramowanie komputera bezpośrednio powoduje pracę monitora czy drukarki i konsekwencje ich pracy. Stąd nerwy prowadzą do mięśni i pobudzają je do skurczów skutkujących ruchami różnych części ciała. Obydwie półkule M. wykonują różne zadania (asymetria czynnościowa). Są połączone pasmem włókien (spoidło ogromne, ciało modzelowate). Lewa półkula kontroluje ruchy w prawej części ciała i zawiera ośrodki mowy, umiejętności matematycznych i logicznego myślenia. Prawa półkula kontroluje ruchowo lewą część ciała i jest obszarem dominującym dla odbioru wrażeń wizualnych, umiejętności muzycznych i myślenia abstrakcyjnego. Poza elementami nerwowymi M. zawiera przedmioty glejowe. M. wykazuje specyficzną dla swego stanu funkcjonalnego czynność elektryczną; można ją mierzyć i analizować przy zastosowaniu elektroencefalografu. Postęp M. jest zależny od czynników genetycznych, ale wielką rolę spełniają impulsy środowiskowe, a więc tak zwany doświadczanie środowiska. Szczególnie inicjalna stymulacja odgrywa wielką rolę w nerwowym, intelektualnym i ruchowym rozwoju dziecka. Niewykluczone także, iż stała stymulacja środowiskowa jest niezbędna dla podtrzymania sprawności czynnościowej i prawidłowego funkcjonowania kory mózgowej w późniejszych okresach życia. Każda dolegliwość M. jest potencjalnie bardzo groź-na. M., pomimo iż jest jednym z głownych organów naszego ciała, nie potrafi się efektywnie regenerować, a więc odbudowywać zużytych albo utraconych komórek. Każde poważne uszkodzenie centralnego układu nerwowego (M. i rdzenia kręgowego) jest nieodwracalne. Powodem tego jest unikanie poprzez organizm straty integralności (obrona przed chaosem). Gdyby M. mógł się odbudowywać równie łatwo jak na przykład wątroba czy krwinki, po każdym urazie (albo poważniejszej chorobie) dochodziłoby do masywnej reorganizacji połączeń nerwowych. Przy okazji odbudowy uszkodzeń mogłyby ulec wymazaniu takie użyteczne szlaki mózgowe, nie mielibyśmy trwałych wspomnień (pamięci), a być może również osobowości. Organizm zabezpiecza się przed taką możliwością na kilka sposobów. Pierwszy to bariera krew-mózg i krew-płyn mózgowo-rdzeniowy. Uniemożliwia ona przechodzenie makrofagów (komórki oczyszczające miejsce uszkodzenia i przygotowujące podłoże dla gojenia), docierają one zbyt późno i w niewielkiej liczbie. Następnym mechanizmem jest uaktywnienie komórek, które przerywają regenerację i wydzielanie czynników blokujących odbudowę poprzez same włókna nerwowe w rejonie uszkodzenia (białka takie występują w osłonkach mielinowych).
Patrz także, zioła MÓZG:Arnika GórskaFenkuł Włoski (Koper Włoski)Głóg DwuszyjkowyNostrzyk Żółty
2 spore półkule mózgowe leżące na móżdżku
i rdzeniu przedłużonym, przechodzącym z czaszki w rdzeń kręgowy. M. i rdzeń kręgowy pokryte są błonami oponami mózgowo-rdzeniowymi, które podobnie jak znajdujące się wewnątrz półkul komory zawierają płyn mózgowo-rdzeniowy. M. zbudowany jest z ok. 10 mld komórek nerwowych (neuronów) tworzących istotę szarą (kora mózgu), a ich wypustki istotę białą. Istota szara, a więc kora mózgowa okrywa całą powierzchnię mózgu warstwą grubości 1,5 do 5mm. W momencie czynności kory mózgu, w stanie czuwania powstają w niej wahania potencjału elektrycznego. W korze mózgu znajduje się 9 mi-liardów komórek nerwowych. Posiada ona budowę warstwową, charakteryzującą się warstwami bogatymi i ubogimi w komórki nerwowe, odznacza się 6 warstw. Kora mózgu podzielona jest funkcjonalnie na trzy rejony: pola czuciowe, do których dociera pobudzenie z narządów zmysłów, pola ruchowe, kontrolujące zależne od woli czynności ruchowe i pola kojarzeniowe (asocjacyjne), pośredniczące między ośrodkami czuciowymi i ruchowymi i kierują procesem myślenia, uczenia się, mową, pamięcią, osądami i cechami osobowości. Opierając się na badań histologicznych opracowano mapę pól kory mózgowej i oznaczono je cyframi. Wszystkie pola mają bezpośrednie połączenia dośrodkowe i odśrodkowe ze wzgórzem i z niższymi częściami ośrodkowego układu nerwowego, a również z innymi polami kory. W korze mózgowej zaczynają się dwa równoległe układy dróg zstępujących - układ piramidowy i pozapiramidowy. Są one różne pod względem czynnościowym. W obrębie pola ruchowego (kora ruchowa) znajdują się obszary reprezentujące ośrodki ruchowe dla poszczególnych części ciała. Od nich odchodzą świadome pobudzenia ruchowe. Rozmiar obszarów kory odpowiadających poszczególnym częściom dala jest proporcjonalna do zakresu kontroli ruchowej sprawowanej nad nimi. W okolicy tych ośrodków w korze mózgowej znajdują się ośrodki korowe wtórne odpowiadające za ruch planowy, uporządkowany. Do wtórnych ośrodków należy także ośrodek ruchowy mowy. Znajduje się on u praworęcznych w lewej półkuli mózgu, a u leworęcznych w prawej. Kora czuciowa -w korze mózgowej znajdują się pola czucia świadomego i pola czuciowe dodatkowe. Pole czuciowe prawie kompletnie pokrywa się z polem ruchowym. Kora czuciowa pośredniczy w uświadamianiu czucia powierzchniowego i głębokiego, lecz także gromadzi spostrzeżenia czuciowe. Najwięcej miejsca u człowieka zajmują pola kojarzeniowe, gdzie wielka liczba docierających impulsów ulega integracji do postaci znaczącej informacji, która inicjuje właściwą reakcję organizmu. Neurony istoty szarej i ośrodków podkorowych (w głębszych strukturach M.) otrzymują wiadomości z narządów zmysłów (oczy, uszy, nos, skóra, język) i wszystkich narządów wewnętrznych, ścięgien, mięśni i kości, komunikują się także między sobą. Otrzymane czynniki z poza M. zostają przekazane do odpowiednich obszarów odbiorczych. Do ośrodków zmysłów
zaliczamy pola wzrokowe (ośrodek wzrokowy w płacie potylicznym), otrzymują one obrazy odebrane poprzez siatkówkę. W okolicach kory wzrokowej zlokalizowane są region)' pamięci wzrokowej, dlatego korę tę dzielimy na region spostrzegania i zapamiętywania. Przy wypadnięciu czynności spostrzegania występuje ślepota prawdziwa. Kora słuchowa, ośrodek słuchowy, leż)' na górnej powierzchni płata skroniowego. Występują tu pola spostrzegania i zapamiętywania. Uszkodzenie pierwszego z nich prowadzi do głuchot)' prawdziwej (głuchoty korowej). Z polem pamięci korowej powiązany jest ściśle ośrodek czuciowy mowy Wernickiego, gdzie nagromadzone są obszary pamięci słuchowej, znaczenie słów (obraz pamięciowy słyszanego słowa). Zniszczenie ośrodka czuciowego mowy skutkuje afazję, chory nie może poprawnie mówić. Ośrodki korowe dla zmysłu powonienia i smaku, nie są jednoznacznie zlokalizowane. Istota biała mózgu to składnik półkul mózgowych, rozmieszczony podkorowo, składa się z mielinowych aksonów komórek nerwowych, łączących różne obszary mózgu. Włókna te ułożone są w wiązki (drogi nerwowe), a to są włókna dośrodkowe, odśrodkowe, asocjacyjne i spoidłowe. Funkcją istoty białej jest łączenie neuronów wewnątrz tej samej półkuli, łączenie półkuli prawej i lewej i łączenie półkul z pozostałymi częściami mózgu i rdzenia kręgowego.Regulacyjna funkcja mózgu realizowana jest dzięki przekazywaniu pobudzeń przez nerwy do wszystkich narządów, a przez hormony tropowe przedniego płata przysadki mózgowej klasyfikuje czynność wszystkich gruczołów wydzielania wewnętrznego. Ośrodkiem regulującym wszystkie fundamentalne funkcje organizmu i przysadkę jest podwzgórze, będące źródłem takich uczuć, jak: głód, marzenie, senność i emocje. W obrębie M. wykryto odrębne strefy spełniające określone funkcje - ośrodki. U ludzi podobnie, jak u innych kręgowców M. złożona jest z 3 fundamentalnych jednostek funkcjonalnych. Przodomózgowie zajmu-je się raczej przetwarzaniem informacji pozyskiwanych z narządów zmysłów i w toku ewolucji uległo największemu postępowi stając się w najwyższym stopniu złożonym i coraz ważniejszym ośrodkiem interpretowania informacji przesyłanych ze zmysłów i podejmowania decyzji. U ludzi na przodomózgowie przypada 80% objętości mózgu, a jego postęp spowodował uwypuklenie czoła tak charakterystyczne dla naszego gatunku. Śródmózgowie jest zbudowane w pierwszej kolejności z włókien nerwowych łączących pozostałe dwa obszary mózgu. W tyłomózgowiu znajdują się obszary odpowiedzialne za równowagę i ko-ordynację pracy mięśni i nerwy przekazujące wiadomości z głównych narządów organizmu. Czynnościowo M. dzieli się na 3 jednostki. U podstawy M. znajduje się pierwsza składająca się z: tworu siatkowatego, pnia M., śródmózgowia, wzgórza i podwzgórza. Twór siateczkowaty stanowi centralę łączności, a również źródło mocy mózgu (pobudza gotowość czynnościową rozległych obszarów kory i podkorowych). Każdy z neuronów jest zanurzony w plątaninie włókien nerwowych i otrzymuje ciągły strumień informacji od narządów zmysłów i sam natomiast wysv4a czynniki do kory M. W ten sposób utrzymuje świadomość. Pomniejszenie aktywności tworu siateczkowatego skutkuje senność, halucynacje i tym podobne Umożliwia odzyskanie świadomości po przebudzeniu. Pień mózgu zawiera ośrodki odpowiedzialne za kontrolowanie zautomatyzowanych czynności organizmu. Jest również łącznikiem po-
pomiędzy półkulami mózgu (siedziba intelektu), a wzgórzem i układem limbicznym, który wpływa na rytmy biologiczne, odczuwanie przyjemności i obawę przed karą (ciało migdałowate). Wzgórze przesiewa i porządkuje wiadomości z narządów zmysłów i tworzy świadomość takich odczuć jak ból, dotyk, zimno i ciepło. Podwzgórze współuczestniczy w wielu procesach, kontrolując sporo długookresowych czynności (na przykład przyrost - dzięki kontroli przysadki i gruczołów dokrewnych), uczynnią autonomiczny układ nerwowy, zarządzający koniecznymi do życia funkcjami, nad którymi świadoma kontrola jest znikoma (na przykład ruchy przewodu pokarmowego, wydzielanie śliny i łez), odgrywa decydującą rolę w przypadkach stresowych w przygotowaniu do ucieczki albo walki, jest także źródłem naszych uczuć i elementarnych pragnień: zaspokojenie głodu, pragnienia i seksu. Druga jednostka czynnościowa złożona jest z tylnych części półkul mózgowych. W nich znajdują się ośrodki odbierania, przetwarzania i magazynowania informacji z zewnątrz, przekazywanych przy udziale narządów zmysłów. W każdym ośrodku neurony wykazują wysoką specjalizację w relacji do impulsów, na które reagują. Np. neurony w pierwotnych ośrodkach wzrokowych reagują wyłącznie na wiadomości dotyczące intensywności albo odcieni kolorów lub faktury i krzywizn powierzchni. Stąd wysyłane są sygnały do wtórnych ośrodków wzroku, które tłumaczą, interpretują i łączą dane ze sobą jak układankę, w celu utworzenia wzorów i form kształtujących naszą świadomość wizualną. Spore rejony mózgu położone w głębi półkul M. (ośrodki podkorowe) są podejrzewane o związki z wieloma typami pamięci, z kolei sposób, w jaki M. dokonuje selekcji, organizacji i magazynowania informacji jest nadal nieznany. Trzecia jednostka obejmuje przednia część półkul mózgowych. Znajdują się tu ośrodki odpowiedzialne za zarządzanie naszymi czynnościami w analogiczny sposób, w jaki oprogramowanie komputera bezpośrednio powoduje pracę monitora czy drukarki i konsekwencje ich pracy. Stąd nerwy prowadzą do mięśni i pobudzają je do skurczów skutkujących ruchami różnych części ciała. Obydwie półkule M. wykonują różne zadania (asymetria czynnościowa). Są połączone pasmem włókien (spoidło ogromne, ciało modzelowate). Lewa półkula kontroluje ruchy w prawej części ciała i zawiera ośrodki mowy, umiejętności matematycznych i logicznego myślenia. Prawa półkula kontroluje ruchowo lewą część ciała i jest obszarem dominującym dla odbioru wrażeń wizualnych, umiejętności muzycznych i myślenia abstrakcyjnego. Poza elementami nerwowymi M. zawiera przedmioty glejowe. M. wykazuje specyficzną dla swego stanu funkcjonalnego czynność elektryczną; można ją mierzyć i analizować przy zastosowaniu elektroencefalografu. Postęp M. jest zależny od czynników genetycznych, ale wielką rolę spełniają impulsy środowiskowe, a więc tak zwany doświadczanie środowiska. Szczególnie inicjalna stymulacja odgrywa wielką rolę w nerwowym, intelektualnym i ruchowym rozwoju dziecka. Niewykluczone także, iż stała stymulacja środowiskowa jest niezbędna dla podtrzymania sprawności czynnościowej i prawidłowego funkcjonowania kory mózgowej w późniejszych okresach życia. Każda dolegliwość M. jest potencjalnie bardzo groź-na. M., pomimo iż jest jednym z głownych organów naszego ciała, nie potrafi się efektywnie regenerować, a więc odbudowywać zużytych albo utraconych komórek. Każde poważne uszkodzenie centralnego układu nerwowego (M. i rdzenia kręgowego) jest nieodwracalne. Powodem tego jest unikanie poprzez organizm straty integralności (obrona przed chaosem). Gdyby M. mógł się odbudowywać równie łatwo jak na przykład wątroba czy krwinki, po każdym urazie (albo poważniejszej chorobie) dochodziłoby do masywnej reorganizacji połączeń nerwowych. Przy okazji odbudowy uszkodzeń mogłyby ulec wymazaniu takie użyteczne szlaki mózgowe, nie mielibyśmy trwałych wspomnień (pamięci), a być może również osobowości. Organizm zabezpiecza się przed taką możliwością na kilka sposobów. Pierwszy to bariera krew-mózg i krew-płyn mózgowo-rdzeniowy. Uniemożliwia ona przechodzenie makrofagów (komórki oczyszczające miejsce uszkodzenia i przygotowujące podłoże dla gojenia), docierają one zbyt późno i w niewielkiej liczbie. Następnym mechanizmem jest uaktywnienie komórek, które przerywają regenerację i wydzielanie czynników blokujących odbudowę poprzez same włókna nerwowe w rejonie uszkodzenia (białka takie występują w osłonkach mielinowych).
Patrz także, zioła MÓZG:Arnika GórskaFenkuł Włoski (Koper Włoski)Głóg DwuszyjkowyNostrzyk Żółty
- Definicja METAPLAZJA:
- Co to jest przekształcania się morfologicznego tkanki dojrzałej w inną dojrzałą tkankę na przykład nabłonek wielowarstwowy walcowaty błony śluzowej oskrzeli może ulec przekształceniu w nabłonek wielowarstwowy mózg co znaczy.
- Definicja MUKOPOLISACHARYDY:
- Co to jest glikozaminoglikany. Ekipa związków złożonych z powtarzających się jednostek dwucukrowych. Do tej ekipy zalicza się: kwas hialuronowy, kwas chondroitynosiarkowy, heparynę, substancje grupowe krwi mózg krzyżówka.
- Definicja MIKROMANIPULACJA:
- Co to jest metoda manipulacji na pojedynczych komórkach i ich elementach w polu zwiększenia uzyskiwanego w mikroskopie. Użytkowana pomiędzy innymi w procedurach zapłodnienia in vitro mózg co to jest.
- Definicja MIEDŹ:
- Co to jest pierwiastek konieczny człowiekowi do życia, wchodzi w skład powyżej dziesięciu enzymów (jest konieczny do syntezy melaniny ważny jest także w procesie syntezy hemoglobiny). Jego źródłem w pokarmie są mózg słownik.
Czym jest MÓZG znaczenie w Słownik chemiczny M .
