Definicja SŁUCH

Co to znaczy SŁUCH: umiejętność odbierania, kodowania i przesyłania informacji słuchowej. Słuch ostrzega o grożącym niebezpieczeństwie, lecz w pierwszej kolejności umożliwia komunikację socjalną. Fale dźwiękowe produkowane są poprzez drgające cząsteczki, które wywołują naprzemienne zagęszczenia i rozrzedzenia. Fale te przewędrowując poprzez trzy części ucha: ucho zewnętrzne, środkowe i wewnętrzne osiągają receptory słuchowe w narządzie Cortiego. Komórki rzęsate błony podstawnej narządu Cortiego pobudzane są poprzez drgający płyn wewnątrz ślimaka. Wewnętrzne komórki rzęsate odpowiadają za precyzyjne rozróżnianie bodźców słuchowych (unerwia je powyżej 90% włókien nerwu słuchowego), komórki rzęsate zewnętrzne odpowiadają za wykrywanie obecności dźwięku i otrzymują w przybliżeniu 10% włókien nerwu słuchowego. Zakres słyszalności dla człowieka wynosi ok. 20-20000 Hz, a przeciętny zakres mowy wynosi ok. 2000--5000 Hz. Impuls dźwiękowy musi być wzmocniony aby zostać przeniesionym z wypełnionego powietrzem ucha środkowego do wypełnionego płynem ślimaka. Ucho środkowe podwyższa ciśnienie dźwięku 22-krotnie (o 27 dB), z drugiej strony mięśnie ucha środkowego (mięsień napinacz błony bębenkowej i mięsień strzemiączkowy) kurcząc się odruchowo w reakcji na intensywne dźwięki, redukują amplitudę ciśnienia dźwięku. Uszkodzenia słuchu to raczej głuchota, która może być wrodzona albo nabyta, całkowita na wszystkie dźwięki albo z zachowaniem słuchu dla pojedynczych tonów i szmerów. Głuchota może być jedno- albo obustronna, obustronna wrodzona głuchota prowadzi do niewykształcenia się mowy artykułowanej głuchoniemoty. Zależnie od lokalizacji odznacza się dwa typy głuchoty: głuchota przewodzenia - powodowana poprzez zaburzenie transmisji dźwięku do czuciowych systemów ucha wewnętrznego poprzez defekt w uchu zewnętrznym albo środkowym; głuchota nerwowa - wynika z defektu w uchu wewnętrznym albo w nerwie przedsionko-woślimakowym (—> niedosłuch)