Definicja ROZPUSZCZALNIK

Co to znaczy rozpuszczalnik: składnik roztworu występujący w przeważającej ilości. W roztworach wodnych z reguły wodę uważane jest za r., idealny r. z występujących w przyrodzie. Inne istotne r. to: benzen, chloroform, aceton, eter dietylowy, metanol, etanol, amoniak, disiarczek węgla i inne. Pozostałe składniki roztworu uważane jest za substancje rozpuszczone i ich zawartość podaje się poprzez podanie ↑ stężenia roztworu. Przy doborze r. w procesach chem. obowiązuje, znana już w starożytności, zasada "podobne rozpuszcza się w podobnym", oznaczająca, że substancje jonowe lepiej rozpuszczają się w r. polarnych, a substancje niepolarne - w r. niepolarnych (na przykład NaCl lepiej rozpuszcza się na przykład w wodzie, a węglowodory aromatyczne - w benzenie). R. można klasyfikować pod względem właściwości donorowo-akceptorowych. R. niewykazujący ani właściwości protonodonorowych, ani elektronodonorowych, nazywa się r. aprotycznym (do tej kategorii należą na przykład węglowodory, takie jak ↑ benzen czy ↑ heksan). Pozostałe r. nazywane są protolitycznymi i podzielone są na: a) amfiprotyczne, a więc takie, których cząsteczki zdolne są zarówno do odszczepiania, jak i przyłączania protonu (na przykład woda, ciekły ↑ amoniak, bezwodny ↑ kwas octowy); b) protonodonorowe, a więc zdolne jedynie do odszczepiania protonu (na przykład ↑ fenol); c) protonoakceptorowe, a więc zdolne jedynie do przyłączania protonu (etery, przewarzająca część ↑ ketonów, ciekły SO2, ciekły CO2)

Czym jest ROZPUSZCZALNIK znaczenie w Definicje chemia R .