Definicja HOMEOSTAZA

Co to znaczy HOMEOSTAZA: umiejętność organizmów do utrzymywania względnie stałego środowiska we­wnętrznego. W ujęciu klasycznym koncepcja H. oparta jest na następujących założeniach: izolo­wany układ dąży do utrzymania stałości swoich parametrów (równowagi dynamicznej), zapew­niają to systemy regulacji (homeostatyczne), impulsy zewnętrzne zakłócające regulację (dolegliwość, starzenie się, impulsy fizyczne) pro­wadzą do zaburzenia równowagi. Uzależniona jest od prawidłowego działania wszystkich orga­nów wewnętrznych z osobna i nadrzędnej re­gulacyjnej roli układu nerwowego. Warunkiem niezbędnym dla utrzymania H. jest sprzężenie zwrotne ujemne (skutek działania bodźca zmniej­sza jego natężenie). Niekiedy pozytywny wpływ regulacyjny zapewnia system dodatnie­go sprzężenia zwrotnego (na przykład rozciąganie szyjki macicy poprzez rodzącą się główkę płodu powo­duje powiększenie siły skurczu mięśni macicy i przyspieszenie porodu). Przekształcenie sprzę­żeń zwrotnych ujemnych w dodatnie powodu­je narastanie zaburzeń H. W ten sposób zostaje uruchomione tak zwany błędne koło. To jest częsty patomechanizm wielu chorób i etapowo na­rastających, samonapędzających się nieprawi­dłowości. Zaburzenia H. prowadzą do chorób, a w dalszej kolejności do śmierci. W nowocze­snym ujęciu H. nazywana jest homeodynamika dla podkreślenia iż organizm żywy funkcjonu­je w sposób dynamiczny, wg zasad dynami­ki nieliniowej (teoria chaosu) i nigdy nie osiąga stanu idealnej równowagi, ani także zapewnić nie­zmiennej wartości jakiegokolwiek wyznacznika fi­zjologicznego. Jeśli zmienność parametrów maleje na przykład stosunkowo starzenia, znaczy to gorszą sprawność funkcjonalną organizmu