Słownik ciśnienie co to znaczy.
Definicja CIŚNIENIE. Co to jest podzielona poprzez powierzchnię na jaką ona działa. Ciśnienie.

Czy przydatne?

Definicja CIŚNIENIE

Co to znaczy CIŚNIENIE: wartość siły działającej prostopadle do powierzchni podzielona poprzez powierzchnię na jaką ona działa. Ciśnienie atmosferyczne - nacisk mieszaniny gazów (posiadają masę) tworzących atmosferę na powierzchnię Ziemi. Na poziomie morza wynosi ok. 1 atmosfery (1013 hPa). Ono jest zmienne, zależy raczej od wysokości nad poziomem morza (spada wspólnie z jej wzrostem, a tym samym ciśnienie parcjalne tlenu), a również temp. i wilgotności powietrza. Błyskawiczny spadek C.A., poza niedotlenieniem, może powodować symptomy dolegliwości dekompresyjnej (dolegliwości kesonowej). Ciśnienie filtracyjne - różnica między C. hydrostatycznym krwi, a C. hydro-statycznym płynu tkankowego. Skutkuje przemieszczanie się płynu odpowiednio z jego gradientem, co odgrywa znaczną rolę w zamianie płynów w mikrokrążeniu (wychodzenie płynu poza tętniczki i napływ do drobnych żyłek). Ciśnienie koloidoosmotyczne - ciśnienie onkotyczne; ciśnienie powstające pomiędzy roztworem koloidu, a jego rozpuszczalnikiem, oddzielonymi błoną półprzepuszczalną (wzajemne oddziaływania cząsteczek koloidu i wody w roztworach). CK. osocza krwi wynosi 25 mmHg i zależne jest raczej od zawartych w nim białek, będących polianionami (ich umiejętność wiązania wody jest zależna od liczby ładunków elektrycznych, a nie ich stężenia w osoczu). Gdyż cząsteczki białek nie przenikają poprzez ścianę naczyń włosowatych, zależne od nich CK. przeciwstawia się działaniu C. hydrostatycznego powodującego filtrację płynu na zewnątrz naczyń. Wzajemny relacja wartości obu C. ustala prędkość i kierunek zamiany płynu pomiędzy naczyniami włosowatymi a tkankami. Ciśnienie osmotyczne - ciśnienie jakie wytworzy się między dwoma roztworami o różnym stężeniu, oddzielonymi błoną półprzepuszczalną (przepuszczalna tylko dla rozpuszczalnika). W organizmach żywych uzależnione jest od stężenia białka i elektrolitów po obu stronach błony komórkowej, ściany naczyniowej i od budowy i stopnia aktywacji błon (to jest fundamentalny system aktywacji przewodnictwa nerwowego przez zmianę przepuszczalności błon wypustek komórek nerwowych dla jonów sodu i potasu). Roztwory stężone, zawierające w miarę wiele substancji rozpuszczonej i niewiele wody, wywierają spore CO. Jeśli dwa roztwory wykazują takie samo CO. są to one izotoniczne (roztwór chlorku sodu o stężeniu 0,9% jest izotoniczny w relacji do płynu komórkowego -sól fizjologiczna; umieszczone w niej komórki nie pęcznieją ani nie kurczą się). Jeśli stężenie substancji rozpuszczonych w płynie otaczającym komórkę jest wyższe od stężenia panującego w komórce, płyn taki ma wyższe CO. niż komórka - jest hipertoniczny (hiperosmotyczny) w relacji do niej. Komórka umieszczona w takim roztworze kurczy się w konsekwencji straty wody. Jeżeli w otaczającym komórkę płynie stężenie rozpuszczonych substancji jest niższe niż w komórce, to płyn ten posiada niższe CO. niż komórka (jest hipotoniczny); cząsteczki wody wnikają do komórki powodując jej pęcznienie i nareszcie pękanie. Na takiej zasadzie działają nie wszystkie substancje stosowane do dezynfekcji. Ciśnienie parcjalne gazu - ciśnienie cząstkowe, prężność gazu; C. każdego składnika mieszaniny gazów, jakie wywierałby w wypadku gdyby był sam w tej objętości. Ciśnienie całkowite mieszaniny jest równe sumie ciśnień cząstkowych. Zamiana gazowa w płucach jest rezultatem różnic ciśnienia parcjalnego gazów w różnych jego zbiornikach (krew - powietrze pęcherzyków płuc), a prędkość dyfuzji warunkowana jest wielkością tych różnic (gradient C). Dla człowieka, funkcji jego układu krążenia i oddechowego, największe znaczenie ma ciśnienie parcjalne tlenu (95mmHg) i dwutlenku węgla (40mmHg) we krwi tętniczej. Ci-śnienie parcjalne dwutlenku węgla w krwi jest niemalże równe jego C. w powietrzu pęcherzykowym na skutek łatwości z jaką dyfunduje. Jest najwspanialszym parametrem skuteczności wentylacji pęcherzykowej (obniżone ciśnienie CO, spotyka się w nadmiernej wentylacji, udarze cieplnym, chorobie wysokościowej, a podwyższone w kwasicy oddechowej, zapaleniu płuc, wadach serca, wstrząsie). C. P. tlenu we krwi tętniczej jest zawsze niższe niż w powietrzu pęcherzyków płucnych (gradient wynosi około 10 mmHg), poziom jest zależny od wieku i wynosi przeciętnie ok. 95 mmHg (ciśnienie O, jest obniżone w chorobach płuc (na przykład zapalenie, obrzęk, nowotwór), w chorobach układu krążenia (niewydolność, zaburzenia rytmu serca), przy mechanicznej przeszkodzie w ruchach oddechowych (złamanie żeber, płyn w jamie opłucnowej) albo także w wypadku niedoboru tlenu w powietrzu. Ciśnienie perfuzyjne mózgowe -ciśnienie równe różnicy średniego ciśnienia tętniczego i ciśnienia wewnątrz czaszkowego. Przepływ mózgowy krwi jest wystarczający przy C. 50 mmHg, poniżej tej wartości zaopatrzenie mózgu w krew gwałtownie obniża się. Zmiany C. pojawiają się przeważnie po urazach mózgu (obrzęk skutkuje przyrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego i kompensacyjny spadek perfuzji), i w ciężkiej niewydolności krążenia (zawał serca, wstrząs krwotoczny) w nawiązniu ze spadkiem ciśnienia tętniczego krwi. Ciśnienie płynu
mózgowo-rdzeniowego - jest jednym z objawów ciśnienia wewnątrzczaszkowego, lecz jest także istotnym symptomem istnienia przeszkody w przepływie płynu mózgowo-rdzeniowego w obrębie przestrzeni podpajęczej rdzenia (próba Qeckenstedta). Przyrost C. występuje w guzach mózgu, zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych, wodogłowiu, krwawieniach do przestrzeni podpajęczej. Ciśnienie śródgałkowe - ciśnienie śródoczne; ciśnienie jakie zawartość gałki ocznej wywiera na ścianę twardówki i rogówki. W badaniu okulistycznym oceniane przy zastosowaniu tonometru. Przyrost C.Ś. jest jednym z fundamentalnych objawów jaskry. Ciśnienie tętnicze krwi - BP (z angielskiego: blood pressure), RR (skrót od oznaczania ciśnienia sposobem Riva-Rocciego); jest zależne od dopływu krwi i jej odpływu z tętnicy, a również na-pięcia błony mięśniowej ściany tętnicy. C.T.K. waha się w zależności od okresu cyklu pracy serca. Najwyższe jest w momencie maksymalnego wyrzutu lewej komory serca i nazywane jest ciśnieniem skurczowym. W rozkurczu komór i okresie skurczu wolumetryczny, przed otwarciem zastawek półksiężycowatych aorty, ciśnienie jest najniższe i nosi nazwę rozkurczowego. C.T.K. nie spada do 0 w rozkurczu dzięki elastycznemu napięciu ścian tętnic (magazynują część energii skurczu serca). C.T.K. bada się w tętnicy ramiennej na poziomie ujścia lewej komory do aorty. Mierzone jest zazwyczaj dzięki sfigmomanometru mankietowego (szerokość mankietu musi być większa niż 20% obwodu kończyny) i przyłożonego poniżej mankietu do tętnicy ramiennej stetoskopu. Z napompowanego mankietu etapowo spuszcza się powietrze, aż do usłyszenia pierwszego tonu Korotkowa, odpowiadającego wartości ciśnienia skurczowego. W dalszym ciągu słyszalne staje się tętno, które zanika (zanik tonów Korotkowa) w chwili uzyskania w mankiecie wartości ciśnienia rozkurczowego. Norma C.T.K. to: [120/80 - (skurczowe)/(rozkurczowe)], narastające nieco z wiekiem, a utrwalony albo okresowy przyrost ciśnienia w uwarunkowaniach spoczynku (ponad 130/ 90) określane jest mianem nadciśnienia tętniczego, będącego faktorem ryzyka wystąpienia wielu chorób o podłożu naczyniowym (miażdżyca). W okresie ruchu, a szczególnie wysiłku fizycznego C.T.K. podwyższa się (wzmożona kurczliwość i przyrost częstości pracy serca). Utrzymywanie stałej wartości C.T.K. jest rezultatem działania kilku systemów kontrolnych. Układ szybkiej reakcji zależny jest od ośrodka naczynioruchowego w rdzeniu przedłużonym, regulującego krążenie krwi, na podstawie informacjach z receptorów ciśnienia (barareceptory) w aorcie i tętnicach szyjnych (część dośrodkowa - aferentna łuku odruchowego). Reakcja ośrodka przez część odprowadzającą (odśrodkową) łuku odruchowego pobudza (współczulny układ nerwowy) albo hamuje (przywspółczulny układ nerwowy) skurcz tętniczek obwodowych i przyspiesza albo adekwatnie hamuje pracę serca. Układ regulacji powolnej jest zależny od funkcji nerek (aparat przykłębuszkowy). Jeśli do nerek dopływa za niewiele krwi (niskie ciśnienie), wydzielają one hormon reninę, która skutkuje stworzenie we krwi substancji zwężającej naczynia krwionośne - angiotensyny. Angiotensyna dodatkowo stymuluje nadnercza do wydzielania następnego hormonu - aldosteronu, powodującego zatrzymanie w organizmie sodu i z powodu wody, co prowadzi do wzrostu objętości krwi i wzrostu ciśnienia (układ RAA - renina-angiotensyna-aldosteron). Niskie ciśnienie krwi raczej nie sprawia problemów zdrowotnych poza przypadkiem dolegliwości Addisona. Wysokie ciśnienie krwi powodować może sporo poważnych problemów zdrowotnych zarówno tymczasowych (na przykład bóle głowy), jak i długotrwałych (miażdżyca naczyń). Niestety, przeważnie pozostaje niezauważone, aż do momentu pojawienia się powikłań zawał serca, udar mózgu). Ciśnienie wewnątrz-czaszkowe - zależne jest od wzajemnych proporcji 3 tkanek zawartych w czaszce: 85% mózg (5% płyn zewnątrzkomórkowy, 45% komórki gleju, 35% tkanka nerwowa), ok. 7% stanowi krew i następne 7% płyn mózgowo-rdzeniowy. C. jest sumą ciśnień wywieranych poprzez każdy z tych, pozostających w równowadze, składników. Zmiany C. (przeważnie jego przyrost) wywołują sporo, niekiedy poważnych (do śpiączki i śmierci włącznie) objawów chorobowych, spowodowanych raczej uciśnięciem mózgu. Należą do nich: bóle głowy, nudności, wymioty, zaburzenia świadomości, zmiany w obrazie dna oka (tarcza zastoinowa), porażenie spojrzenia oka do góry (symptom Parinauda). Górna granica C. wynosi 15 mmHg. Dla utrzymania stałego C. każda zmiana objętości jednego ze składników musi zostać skompensowana zmianami pozostałych. Zasadnicze znaczenie ma prędkość, z jaką powiększa się objętość struktur wewnątrz-czaszkowych (na przykład wolno narastający guz - oponiak może osiągnąć znaczące rozmiary zanim wystąpią zmiany C. powodujące zaburzenie czynności neurologicznej, a błyskawicznie rosnący krwiak nad- albo pod twardówkowy nawet w miarę niewielki, skutkuje znaczący przyrost C. i symptomy neurologiczne). Równowaga jest zachowana raczej dzięki wyrównawczym wahaniom objętości płynu mózgowo-rdzeniowego. Jeśli zmiany objętości struktur wewnątrz czaszkowych postępują i możliwości te wyczerpią się, to elastyczność tkanki mózgowej i naczyń krwionośnych mają kluczowe znaczenie w dalszych procesach kompensacyjnych, ich wydolność jest jednak niewielka. Gdy systemy kompensacji wyczerpią się, a C. nadal rośnie, mózg przemieszcza się w kierunku obszarów o niższym ciśnieniu (wewnątrz czaszki obszary te oddzielone są częściowo błoniastymi strukturami: sierp mózgu i namiot móżdżku), dochodzi wówczas do wklinowania. Wklinowanie prowadzi do wystąpienia objawów ciężkich uszkodzeń neurologicznych (niedowłady, porażenia, strata świadomości, śmierć). Pomiaru C. dokonuje się drogą bezpośrednią przez wentrykulostomię (nakłucie komór mózgu), nakłucie tkanki mózgowej (śródmiąższowe) i nakłucie przestrzeni podpajęczej szczególnymi czujnikami (także w odcinku lędźwiowym kręgosłupa). Ocena pośrednia C. opiera się badaniu objawów neurologicznych i krążeniowych związanych z podwyższeniem C. (zwolnienie tętna, przyrost ciśnienia tętniczego, zanik odruchów fizjologicznych i tym podobne). Ciśnienie żylne krwi - ciśnienie centralne; odpowiada wartości ciśnienia w prawym przedsionku serca. Jest istotnym wyznacznikiem oceny funkcjonowania układu krążenia. Jest zależne od czynności naczyń oporowych (tętniczek), czynności skurczowej serca i ssącego działania klatki piersiowej. Jego przyrost wskazuje na niewydolność krążenia albo przewodnienie organizmu, a spadek może być rezultatem krwotoku albo odwodnienia (na przykład w oparzeniach). Jego wartość można orientacyjnie określić oceniając wypełnienie żył szyjnych, z kolei dla celów intensywnej terapii wykonuje się inwazyjne badanie poprzez wprowadzony do żyły głównej górnej cewnik naczyniowy (kontakt centralny). W poprawnych uwarunkowaniach obniża się w trakcie wdechu (rozszerzenie się prawego przedsionka i komory odpowiadając na obniżone ciśnienie w klatce piersiowej).
Patrz także, zioła CIŚNIENIE:Arnika GórskaCebula ZwyczajnaCzosnek PospolityDynia ZwyczajnaEleuterokok KolczastyGłóg DwuszyjkowyJemioła PospolitaKalina KoralowaKonwalia MajowaMięta PieprzowaNagietek LekarskiNawrot LekarskiPoziomka PospolitaRozchodnik OstryRuta ZwyczajnaŚwietlik Łąkowy
Definicja CHARAKTEROPATIA:
Co to jest charakteru cechujące się zmianą stałych nawyków, postaw, wynikające z uszkodzenia organicznego mózgu. Obserwowana jest w padaczce, miażdżycy, przewlekłym alkoholizmie, stanach pourazowych. Sprawność ciśnienie co znaczy.
Definicja CZĄSTECZKA:
Co to jest najmniejszy fragment substancji mający jej fundamentalne właściwości chemiczne, złożony z atomów połączonych trwale wiązaniami chemicznymi ciśnienie krzyżówka.
Definicja CYTRULINEMIA:
Co to jest zaburzenie cyklu mocznikowego spowodowane defektem enzymu syntetazy argininobursztynowej. Pojawia się nadmierne stężenie amoniaku i cytruliny w surowicy krwi, co prowadzić może do wymiotów, drgawek i ciśnienie co to jest.
Definicja CIERPIENIE:
Co to jest niekorzystny stan psychiczny, emocjonalny bądź fizyczny, doświadczany regularnie jako ból ciśnienie słownik.

Czym jest CIŚNIENIE znaczenie w Słownik chemiczny C .

  • Dodano:
  • Autor: