Definicja STABILIZACJA

Co to znaczy STABILIZACJA: unieruchomienie; sposób leczenia nie wszystkich obrażeń układu kostno-stawowego polegająca na uniemożliwieniu ruchu uszkodzonej części układu albo jego sąsiedztwa. Zasadą tego typu leczenia jest znaczące ograniczenie albo uniemożliwienie ruchu czynnego i biernego przy wykorzystaniu metod nieoperacyjnych: opatrunek gipsowy albo z żywic poliuretanowych, wyciąg szkieletowy, orteza, a również operacyjnych, zazwyczaj z zastosowaniem implantu kostnego wewnętrznego (pod skórą) albo zewnętrznego. W razie złamań kości zasadą jest U. opatrunkiem złamanej kości i dwóch sąsiadujących z nią stawów na moment potrzebny do osiągnięcia zrostu o wytrzymałości mechanicznej wystarczającej do ćwiczeń w odciążeniu. W razie obrażeń mięśni, ścięgien i stawów, opatrunek obejmujący jedynie uszkodzony staw (tutor) stosuje się do czasu wygojenia uszkodzonych struktur w stopniu umożliwiającym podjęcie ich funkcji w odciążeniu (zazwyczaj ok. miesiąca). Implanty kostne utrzymuje się znacząco dłużej, niekiedy poprzez całe życie, przynajmniej do zakończenia okresu przebudowy (wzmacniania) kości, co trwa ok. roku, a nierzadko dłużej. Przedłużanie okresu U. jest negatywne, bo tkanki układu ruchu są przy-użytkowane do ruchu i obciążania. Pozbawienie ich tego środowiska prowadzi do powikłań, które występują tym częściej i są tym trudniejsze do wyleczenia (bywa, iż niemożliwe) im dłużej trwa U. i im starsza jest osoba, u której je zastosowano. Dochodzić może do atrofii (zaniku) mięśni i ich skrócenia, zesztywnienia stawów z zanikiem chrząstek stawowych i zarośnięciem jamy stawu, skrócenia i osłabienia ścięgien, zaniku kości i tak dalej Zmiany te niekiedy są nieuleczalne i prowadzą do kalectwa. U. może prowadzić także do zakrzepicy w naczyniach żylnych kończyn dolnych i miednicy, co prowadzi do okaleczającego zespołu niewydolności żylnej albo zatorowości płucnej (czasem śmiertelnej). Z takich doświadczeń wyłoniła się koncepcja maksymalnego skracania czasu U., po leczeniu operacyjnym zezwalania na inicjalną rehabilitację ruchową (kość jest unieruchomiona implantem, kończyn zaś -nie)
i tak zwany U. czynnościowego w różnego rodzaju ortezach pozwalających na kontrolowany ruch i obciążanie zaopatrzonej kończyny. Takie podejście znacząco przyspiesza mechanizm gojenia i odzyskania sprawności, jest także lepiej tolerowany poprzez chorych